പണ്ട് .....
വിരഹത്തിന്‍ തീച്ചൂളയില്‍ ആശ്വാസമായി ,
തെന്നലേ നിന് കുളിര്‍ സ്പര്‍ശം.
ഏകാന്തതയുടെ വിരസ നിമിഷങ്ങളില്‍
തെന്നലേ നീ ആയിരുന്നെന്‍ കൂട്ടുകാരന്‍.
പ്രാണന്‍ തുടിക്കുന്ന ശ്വാസകോശങ്ങളില്‍
റോസാപ്പൂവിന്‍ ഗന്ധം നിറച്ചു നീ....
മുളകളില്‍ തട്ടി തളിര്‍ക്കും നിന്
പാട്ടിനു മുന്തിരി ചാരിന്‍ കുളിര്‍ മാധുര്യം.
പാറിക്കളിക്കുന്ന ചെറു-മര ശിഖരങ്ങള്‍ കൊണ്ട് നീ
ഭൂമി തന്‍ സൗന്ദര്യം കാഴ്ച വച്ചു.
പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന നീരുറവ ചാട്ടങ്ങള്‍
നീയുമായി സംഗീതം പങ്കു വച്ചു...
പാറി പറക്കുന്ന കേഷഭാരങ്ങളില്‍ നീ
അവള്‍ തന്‍ സൌന്ദര്യം വരച്ചു ചേര്‍ത്തു.
പക്ഷെ,....
ചൂളം വിളിച്ചു കുളിര്‍ക്കും നിന്നെ ,
അസൂയയാല്‍..
വിധി തടഞ്ഞു നിര്‍ത്തീ...
ഇന്ന് നീ പച്ച മാംസത്തില്‍ നിന്നും ഇട്ടു വീഴും ..
ശോണം ശ്വസിക്കും വാഹകനായി.
തോക്കിന്‍ കുഴളിലും കത്തി മുനയിലും..
നിന് സാന്നിധ്യം മാലിന്യമായി....
യുധഭൂവില്‍ , മകന്‍ പിരിഞ്ഞമ്മയും.
ഒരിറ്റു മുലപ്പാളിനായിരോദനം
മുഴക്കും കുഞ്ഞിനും , വിതുമ്പും മനസ്സിനും
വേണ്ടിയൊരു നൊമ്പരമായി നീ...
അരങ്ങു മറന്നൊരു നടനെ പോല്‍. !!!
എന്തിനീ ഭാവ മാറ്റം; അറിയാന്‍ ആശയാല്‍ ചോദിപ്പൂ ഞാന്‍.
കാലത്തിന്‍ കോലതാല്‍ വേര്‍പിരിഞ്ഞു നമ്മള്‍.
കാനുകയായിതാ വീണ്ടും.
വിഷവാതകം ഉച്ച്വസിക്കും വ്യവസായ ശാലകള്‍ തന്‍
സന്ദേശ വാഹകവനാവാന്‍ തുനിഞ്ഞുവോ നീ?
ഒടുവില്‍ നാം കണ്ടത് അവള്‍ തന്‍
സ്മശാന ഗന്ധവുമായി വന്ന അതിഥിയെ പോല്‍ നീ...
പടി വാതിലില്‍ ഒരു മൂളലായി വന്നു നിന്നപ്പോള്‍
എങ്കിലും..............
ഞാന്‍ ഉറങ്ങാതിരിക്കുന്നു വിദൂരങ്ങളില്‍ നിന്നും നീ
എന്‍ കണ്ണീര്‍ തുടക്കനായ് എത്തുന്നതും കാത്ത് ....
-ജിനൂപ്
No comments:
Post a Comment